Her şeyden önce, anne babaların çocuklarının özel, eşsiz, yetenekli ve harika olmasını istemesine kesinlikle itirazım yok. Bence benim çocuğum da böyle. Elbette böyle düşünüyorum. Hatta kabahatli kabahatli, çocuğumun günün birinde bir konuda ya da spor alanında mükemmel olacağını hayal ettiğim bile oluyor. Bu çok normal.

Ama gerçekten de 3, 4 ve 5 yaşındaki çocukların akademik başarılarını ölçüp karşılaştırmak zorunda mıyız?

Keşke böyle şeyler yapmasak.

Bugünlerde, çocukları daha ancak anaokuluna giden anne babalarla, çocuklarının ne kadar "ileri düzeyde" olduğunu ya da şimdiden ikinci sınıfa gidiyormuş gibi okumaya başladığını dinlemeden sohbet etmekte giderek zorlanıyorum.

Elbette çocuğunuzun bir deha olduğuna inanıyorsanız bu harika bir şey çünkü bunu daha o okula başlamadan keşfetmiş oluyorsunuz. Öte yandan, anne babaların bu övünme halinin hem gerçek hayatta hem de sosyal medyada artık korkunç bir boyuta ulaştığını düşünüyorum.

Birisi bana, anaokulundayken olağanüstü "ileri" olduğu söylenen 6 ya da 7 yaşındaki bir çocuğun neden birinci ya da ikinci sınıfta derslerinde zorlandığını ve sonrasında bu prestijli unvanı nasıl kaybettiğini açıklayabilir mi? Ne tatsız bir durum.

Parlak bir öğrenci olma kavramını liseyi rahatlıkla bitirmek ve harika bir üniversiteye girmek bağlamında anlayabiliyorum. Ama okulöncesi? Anaokulu? Yapmayın!

Fazla sert ya da karamsar görünebilirim ama çocuklarımızı çok küçük yaşlarda çok dik bir kaidenin üstüne oturtarak aslında onları eninde sonunda düşecekleri yüksek bir yere yerleştirdiğimizi düşünerek endişeleniyorum.

Anaokullarında giderek daha fazla ev ödevi verilmesi de aşırı yüklenme gibi duruyor. Naçizane, anaokullarındaki çocukların sosyal beceriler öğrenmesi gerektiğini düşünüyorum.

Ama bunu okul çağında çocuğu olan birisine anlatmayı deneyin. Çocuklarının okulda varlıklarını sürdürebilmesi ve iyi olabilmesi için çocuklarının beş yaşındayken okuma yazmayı öğrenmesi gerektiğini söyleyeceklerdir size hemen.

Kendi çocuğum birinci sınıfa başlayana kadar herhangi bir akademik çalışma hatırlamıyorum. Anaokulu sadece çocukların oyun oynadığı, etrafta koşturduğu ve arkadaş edindiği bir yerdi.

Bugünlerdeyse, çocuğunuz anaokuluna gitmeden önce okuma yazmayı öğrendiyse hemen "ileri düzeyde" diye etiketleniyor. Bu durum anne babalar açısından çok heyecan uyandırıcı olabilir, zaten onların da etraflarındaki herkese çocuklarının diğer çocuklara göre ne kadar ileride olduğunu anlattığını duyuyorsunuz.

Peki bu hepimizin istediği bir şey mi olmalı? Ya çocukların bütün gün anaokulunda olması? Bana göre 5 ya da 6 yaşındaki bir çocuk için günde 8 saat okul çok fazla. Ama bazı anne babalar için bu, çocuklarının ileride akademik açıdan mükemmel olmasının anahtarı.

Bu kıyasıya yarışa bu kadar erken yaşta başlamak zorunda mıyız? Gerçekten bunun bize ne faydası var? Çocuklarımızla böbürlenme hakkı mı? Facebook'ta bir paylaşım mı? Bunun çocuğunuza ne faydası var?

Sonuçta her anne baba çocuğu için en iyisi olduğunu düşündüğü şeyi yapacaktır. Ben, çocuğuma çok küçük yaşlarda akademik baskı uygulamanın sağlıklı olmadığını düşünüyorsam buna uygun davranırım. Bir başka aile öncelikli olarak akademik gelişmeye odaklanabilir, bu onlara kalmış.

Keşke çocuklarımıza, değerlerini akademik "gelişme" düzeyleriyle ölçmeye başlamadan önce yaşayacakları daha yumuşak ve daha rahat çocukluklar sunabilsek...

Çocuğunuzun yaşına göre "ileri düzeyde" olmasının harika olduğunu düşünsem de, asıl, çocuğunuzun mutlu ve huzurlu olduğunu; iyi arkadaşları bulunduğunu ve okuma yazmaya çok hızlı geçmesinden fazlası için övüldüğünü umarım.

Michelle Zunter / eğitimpedia